نحوه برخورد با اسیران جنگی در سوره «محمد»+ تلاوت

چهل و هفتمین سوره قرآن کریم «محمد» نام دارد که یکی از مفاهیم مطرح شده در آن، نحوه برخورد با اسیران جنگی است.

به گزارش ایکنا، سوره محمد از سوره‌های مدنی است و نود و پنجمین سوره‌ای است که بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است. این سوره با 38 آیه در جزء 26 قرار گرفته است. ذکر نام محمد(ص) در آیه دوم، دلیل نامگذاری این سوره است.

محور اصلی سوره «محمد» برشمردن صفات و اعمال نیک مؤمنان، صفات و اعمال خبیث و زشت کافران و مقایسه عاقبت کار و نتایج اعمال هر دو گروه در قیامت و مسئله جهاد و جنگ با دشمنان اسلام است. دلیل پرداختن به موضوع جنگ در بیشتر آیات این سوره را به دلیل همزمانی نزول آن با جنگ احد (دومین جنگ میان مسلمانان و مشترکان بود که باعث شکست مسلمانان شد) دانسته‌اند.

استفاده مکرر از دو واژه «اضلال» و «احباط» به معنای تباه شدن و سودبخش نبودن، به توصیف و سرانجام اعمال کافران اشاره و تأکید دارد.

محتوای این سوره را می‌توان در موارد ذیل خلاصه كرد:

ایمان و كفر و مقایسه حال مؤمنان و كافران در این جهان و جهان دیگر، جهاد با دشمنان و دستور درباره وضعیت اسیران جنگی، شرح حال منافقان كه در زمان نزول این آیات، در مدینه فعالیت‌های تخریبی داشتند، توصیه به گردش در زمین و بررسی سرنوشت اقوام پیشین برای درس عبرت، مسئلۀ آزمایش الهی به تناسب مسئله جنگ و انفاق.
از جمله مباحثی که در این سوره آمده سخن از «حبط» یا «احباط» است. به این معنا که اعمال ناروا، کارنامه اعمال نیک را تباه می‌کند. چهار حکم مهم فقهی و نظامی درباره اسیران جنگی، تباه و بی‌ارزش شدن اعمال کافرانی که سدکننده راه خدا هستند، دلداری به رسول خدا(ص) در مورد خروج از مکه و وعده بازگشت با شکوه به مکه و تشویق به انفاق و دوری از بخل و خساست از دیگر موضوعات این سوره است.

سوره محمد در زمانى نازل شد كه مسلمانان پيوسته با مشركان و يهود درگير بودند و احتياج به استقامت در جنگ و تأمين مخارج و انفاق در راه آن داشتند. در واقع مسئله جهاد و جنگ با دشمنان اسلام مهمترين موضوعى است كه بر اين سوره مطرح شده است.

همچنین در مورد رفتار با اسیران جنگی توصیه‌هایی شده است از جمله اینکه «فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً حَتَّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذَلِكَ: پس [اسيران را] استوار در بند كشيد سپس يا [بر آنان] منت نهيد [و آزادشان كنيد] و يا فديه [و عوض از ايشان بگيريد] تا در جنگ اسلحه بر زمين گذاشته شود. اين است [دستور خدا]» (محمد/ 4).