رسول اخلاق و مهربانی + فیلم

حضرت محمد(ص)، فرزند عبدالله بن‌هاشم بن عبد مناف، در مكه به دنيا آمد. پيش از ولادت، پدرش عبدالله در گذشته بود. محمد(ص) شش سال داشت كه مادرش آمنه را نيز از دست داد. ايشان تا هشت سالگی زير سرپرستی جدش عبدالمطلب بود و پس از مرگ جدش در خانه عمويش ابوطالب سكنی گزيد. رفتار و كردار او در خانه ابوطالب، نظر همگان را به سوی خود جلب كرد و ديری نگذشت كه مهرش در دل‌ها جای گرفت. ايشان برخلاف كودكان همسالش كه موهايی ژوليده و چشمانی آلوده داشتند، مانند بزرگسالان موهايش را مرتب می‌كرد و سر و صورت خود را تميز نگه می‌داشت. او به چيزهای خوراكی هرگز حريص نبود.

كودكان همسالشان، چنان كه رسم اطفال است، با دستپاچگی و شتابزدگی غذا می‌خوردند و گاهی لقمه از دست يكديگر می‌ربودند ولی او به غذای اندك اكتفا و از حرص در غذا خودداری می‌كرد. در همه احوال، متانت بيش از حد سن و سال خويش از خود نشان می‌داد. بعضی روزها همين كه از خواب برمی‌خاست، به سر چاه زمزم می‌رفت و از آب آن جرعه‌ای چند می‌نوشيد. او نه در كودكی و نه در بزرگسالی، هيچ گاه از گرسنگی سخن به زبان نمی‌آورد. عموی مهربانشان ابوطالب او را هميشه در كنار بستر خود می‌خوابانيد.

آن حضرت در ۱۳سالگی، ابوطالب را در سفر شام، همراهی كرد. در همين سفر بود كه شخصيت، عظمت، بزرگواری و امانتداری خود را نشان داد. ۲۵سال داشت كه با خديجه(س) ازدواج كرد. محمد(ص) در ميان مردم مكه به امانتداری و صداقت مشهور گشت تا آنجا كه همه، او را محمد امين می‌خواندند. در همين سن و سال بود كه با نصب حجرالاسود و جلوگيری از فتنه و آشوب قبايلی، كاردانی و تدبير خويش را ثابت كرد و با شركت در انجمن جوانمردان مكه (حلف الفضول) انسان دوستی خود را به اثبات رساند. پاكی و درستكاری و پرهيز از شرك و بت پرستی و بی‌اعتنايی به مظاهر دنيوی و انديشيدن در نظام آفرينش، او را كاملاً از ديگران متمايز ساخته بود.

آن حضرت در ۴۰سالگی به پيامبری برانگيخته شد و دعوتش تا سه سال مخفيانه بود. پس از اين مدت، به حكم آيه «وأنذر عشيرتك الاقربين»؛ يعنی «خويشاوندان نزديك خود را هشدار ده!» رسالت خويش را آشكار ساخت و از بستگان خود آغاز كرد و سپس دعوت به توحيد و پرهيز از شرك و بت پرستی را به گوش مردم رساند. از همين جا بود كه سران قريش، مخالفت با او را آغاز كردند و به آزار آن حضرت پرداختند. حضرت محمد(ص) در مدت ۱۳ سال در مكه، با همه آزارها و شكنجه‌های سرمايه داران مشرك مكه و همدستان آنان، مقاومت كرد و از مواضع الهی خويش هرگز عقب نشينی ننمود. پس از تبليغ در مكه، ناچار به هجرت به مدينه شد و زمينه نسبتاً مناسبی برای تبليغ اسلام فراهم آمد.

هر چند كه در طی ۱۰ سال پايان عمر خويش در مدينه كفار، مشركان، منافقان و قبايل يهود همچنان مزاحمت‌های بسياری برای او ايجاد كردند. در سال دهم هجرت، پس از انجام مراسم حج و ترك مكه و ابلاغ امامت علی بن ابی طالب(ع) در غدير خم و اتمام رسالت بزرگ خويش، در ۲۸ صفر سال يازدهم هجری، رحلت فرمود.