رسول فیلمسازی شهودی بود + فیلم

علی ملاقلی‌پور، کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با ایکنا پیرامون ویژگی سینمای پدرش بیان کرد:  فیلمسازانی نظیر رسول ملاقلی‌پور مؤلف هستند؛ هنرمندی که در آثارش حس، تجربه و اندیشه دیده می‌شود همین عامل به آنها ویژگی شهودی بودن می‌دهد. این فیلمساز از فضای زندگی خود قصه‌ها را انتخاب و دراماتیزه کرد. «نسل سوخته»، «پناهنده»، «میم مثل مادر»، «افق»، «هیوا»، «سفر به چزابه» و... از این‌ دست تولیدات او هستند.

وی افزود: وقتی ارزیابی می‌کنیم که آیا فیلمسازی نزدیک به رسول ملاقلی‌پور وجود دارد، متوجه می‌شویم چنین فردی با زیست او موجود نیست. رسول فیلمسازی بود که رفقایش جلوی چشمانش شهید شدند. او سینما را با عکاسی و مستندسازی جنگ شروع کرد، بنابراین با تمام وجود آنچه در جنگ گذشت را درک کرد.

این فیلمساز ادامه داد: سینماگرانی نظیر ملاقلی‌پور با کارگردان‌هایی که جنگ را درک نکرده و دایره مطالعاتی و تاریخیشان به‌اندازه کافی نیست، فرق دارند. بارها از پدرم پرسیدم چرا یک فیلم اجتماعی می‌سازی و فیلم بعدی را دفاع مقدسی؟ پاسخ می‌داد: من هم به جامعه وصل هستم هم به آدم‌هایی که آنها را دیده و لمس کرد‌‌ه‌اند، پس من هم درد اجتماع را احساس می‌کنم هم آنچه بر بچه‌های جنگ رفته است. همچنین او می‌گفت شخصیت هر آدمی در جوانی شکل می‌گیرد پس طبیعی است وقتی من جوانی خود را در جنگ و جامعه گذرانده‌ام به عنوان یک سینماگرد هر دو حیطه را در قاب سینما روایت کنم.

وی در ادامه درباره فیلم «عصر روز دهم» گفت: برای سناریو این فیلم، پدرم بسیار کشف و شهود تاریخی  و روایی داشت. در همین راستا خیلی موضوعات برایش تصویری بود پس طبیعتاً این فیلمنامه نباید ساخته می‌شد هرچند تهیه‌کننده فیلم حق داشت که از آن استفاده کند چون سناریو را خریده بود. وقتی مجتبی راعی «عصر روز دهم» را می‌سازد نباید انتظار داشت آن کار ربطی به رسول ملاقلی‌پور داشته باشد. به همین جهت در تیتراژ فیلم گفته نشده بود فیلمنامه‌ای از رسول ملاقلی‌پور، بلکه آورده شده با یادی از رسول ملاقلی‌پور. این امر نیز درست بود چراکه فیلمنامه به‌اندازه‌ای تغییر کرده بود که دیگر نمی‌شد آن را به‌حساب ملاقلی‌پور گذاشت.

وی در انتها درباره نگاه انتقادی ملاقلی‌پور به شرایط روز جامعه گفت: مشکلاتی که در جامعه وجود داشت رسول را آزار می‌داد. برای همین هم در کارهایش این مسائل را می‌دیدیم. پدرم با درد و سختی رشد کرده بود. چنین فیلمسازی قادر نیست چشمان خود را روی درد مردم ببندد و در پی ریشه‌شناسی آلام نباشد. ‌فیلم‌ «نسل سوخته» شاهد این ادعاست. در این کارها رگه‌های اعتراضی به مسائل را می‌بینیم. همچنین این تولیدات به جوانان می‌آموخت در مقابل با فساد، دزدی و ظلم بایستند.