با خدا زیادی رفیق نشوید

به گزارش ایکنا؛ حجت‌‌الاسلام  والمسلمین سیدمحمدباقر علوی‌‌تهرانی، در مراسم ولادت پیامبر اسلام(ص) و امام صادق(ع) که روز گذشته، 24 آبان ماه، در حسینیه آیت‌‌الله علوی‌‌تهرانی برگزار شد، به ذکر روایتی از امام صادق(ع) پرداخت و بیان کرد: ایشان روزی از افرادی که در محضرشان بود سؤال کردند که از ما چه آموختی؟ در اینجا باید توجه کنیم که وقتی به شما چنین چیزی می‌‌گویند، شما معمولاً می‌‌گویید که ما پامنبری هستیم و از اول پای منبر آقایان بوده‌‌ایم. اما از آن اول که پای منبر بودید چه چیزی یاد گرفته‌‌اید؟ بنابراین این محک را باید به خودتان بزنید که اگر نزدید فایده‌‌ای ندارد. این مسئله حکایت از این دارد که امام صادق(ع) دنبال این است که بگوید دینداری باید منتسب به من باشد و از من چه یاد گرفتید؛ یعنی چقدر از آن دینی که به آن عمل می‌‌کنید، منتسب به امام صادق(ع) است؟

وی افزود: اگر من از شما سؤال کنم از منابر من چه یاد گرفته‌‌اید، البته یاد نگرفتید، اما شنیدید که من گفتم دینداری آسان نیست و مفت به کسی چیزی نمی‌‌دهند. دومین چیزی که از من یاد گرفتید اینکه از خدا بترسید و این قدر با خدا رفیق نشوید. عین بی‌معرفتی است که کسی از خدا نترسد. وقتی به دفتر یکی از عوامل فلان استاندار می‌‌روید، می‌‌گویید که دست و پایم را گم کرده‌‌ام؛ یعنی خدا این قدر ارزش ندارد که در برابرش دست و پایتان را گم کنید؟ بنابراین از من این دو را زیاد شنیده‌‌اید. همچنین با ذکر نمی‌‌شود به جایی رسید بلکه عمل لازم است.

دلبستگی با مسائل مفارق‌پذیر

این کارشناس حوزه دین با اشاره به ادامه روایت تصریح کرد: این فردی که مورد سؤال امام(ع) قرار گرفت آدم رندی بود و از قبل محاسبه کرده بود که چه چیزی جواب بدهد. گفت که از شما در این سال‌‌ها چند چیز یاد گرفته‌‌ام. امام فرمود که بگو تا بفهمیم که درست فهمیده‌‌ای یا توهمات خودت هست. این فرد گفت که با دیده عبرت به زندگی نگاه کرده‌‌ام و فهمیدم که هر کسی هنگام وفات از محبوبش جدا می‌‌شود و بعد از آن دیگر ارتباطی نیست. بنابراین عمرم روی روی این صرف کردم که دلبسته چیزی شوم که از آن جدا نشوم.

علوی‌‌تهرانی بیان کرد: یعنی سعی کردم به چیزی دل ببندم که در هنگامی تنهایی پس از مرگ مونس و همراه من باشد، بعد خودش معرفی کرد که آن چه با من می‌‌ماند عمل خیر است و همه عمر را برای عمل خیر صرف کردم. امام صادق(ع) نیز در پاسخ او را تحسین کرد و گفت که اگر این را فهمیده باشید، درست فهمیده‌‌ای.

تجسم سه چیز در نزد محتضر

وی در ادامه گفت: در روایت داریم که برای محتضر در هنگام مرگ سه چیز تجسم پیدا می‌‌کند و چون جنبه ملکوتی دارد، آن‌ها که در اطراف هستند نمی‌‌فهمند و فقط با خود آن محتضر است. یکی از آن‌ها مال است که محتضر گفت‌‌وگویی با مالش دارد. خداوند می‌‌فرماید هرچیزی را بخواهد به نطق در می‌‌آورد، بنابراین مال با او صحبت می‌‌کند. او به مالش می‌‌گوید که تمام عمرم برای تو صرف کردم، اما تو چه چیزی به من می‌‌دهی؟ می‌‌گوید که تنها چیزی که به دست می‌‌آوری همین کفن است. در ادامه زن و فرزند مجسم می‌‌شوند، می‌‌گوید که دینم را برای شما صرف کردم شما چه می‌‌کنید، می‌‌گویند که نهایتاً تا محل دفن با تو می‌‌آییم و سومین مورد نیز عمل است که همیشه با انسان خواهد بود، ولو این که ذره‌‌ای باشد. بنابراین این فرد به امام صادق(ع) عرضه داشت که همه عمرم را روی عمل صرف کردم.

علوی‌‌تهرانی تصریح کرد: یکی از نکات مهمی در مورد عمل باید مورد توجه باشد، این آیه قرآن است که می‌‌فرماید هر کسی که عملش را با خود بیاورد پاداش دارد. بنابراین صرف انجام عمل مهم نیست، بلکه باید آن را همراه خود برد و باید این عمل از کیفیت استاندارد برخوردار باشد.

وی بیان کرد: در ادامه روایت امام صادق(ع) می‌‌فرماید مورد دیگری که فهمیدی چه بود؟ این فرد در پاسخ گفت، قومی را دیدم که به نسب و اجداد و اموال خود افتخار می‌‌کنند، اما وقتی دقت کردم دیدم این چیزی که آنها به آن افتخار می‌‌کنند ارزشی ندارد، چراکه ملاک ارزش نزد خداوند تقواست. چنان که می‌‌فرماید: «اِنَّ أَكرَمَكُم عِندَ اللَّهِ أَتقاكُم». امام صادق(ع) نیز فرمودند که اینکه ولایت علی(ع) را داشته باشیم برتر از این است که بگویم فرزند او هستم. بنابراین نسب و ... افتخاری ندارد و باید تقوا داشت.