انسان میتواند با یک سری ریاضتها خود را به مرتبهای از صفا، کمال، شهود و وجدان برساند که حق را در چهره دوست و دشمن دیدار کند، از اینرو جهانبینی او متفاوت است و اگر حُبّ و بُغضی نسبت به دشمن در دلش هست از سر نفس و خودخواهی نیست بلکه دوستی و دشمنی او برای رضای خداوند است.